Miała 23 lata, gdy usłyszała słowa poruszające do głębi. To one zaprowadziły ją do klasztornych drzwi, przez które przeszła bez wahania. Odnalazłam swoje miejsce Usłyszała wtedy piosenkę: „Nikt cię nie kocha tak jak Ja”. – To słowa, które Jezus kieruje do każdego człowieka. Coś wtedy we mnie pękło i rozpłakałam się jak małe dziecko. Nagle znalazłam to, czego szukałam, a raczej dałam się znaleźć Temu, który mnie szukał. Miłość, którą poczułam, wypełniła mnie całą i zaspokoiła pragnienia, które nosiłam. Słowa i uczucia płynęły strumieniem i były obrazem mojej relacji z Panem Bogiem, a raczej Jego relacji do mnie, której nie dostrzegałam i nie doceniałam. Zrozumiałam, że na świecie naprawdę nie ma nikogo innego, kto mógłby pokochać mnie tak bardzo. Na takie wyznanie nie mogłam odpowiedzieć inaczej jak tylko moją małą miłością, która była przyjęciem miłości Boga – podkreśla s. Łucja. Podczas Mszy św. Łucja poczuła przynaglenie, aby porozmawiać z księdzem sprawującym Eucharystię. – Kiedy weszłam do zakrystii, kapłan powiedział: „Czekałem na ciebie” – zupełnie tak jak Pan Jezus wcześniej! W trakcie rozmowy spytał, czy myślałam kiedyś o życiu zakonnym. Nie myślałam. A jednak poszłam za głosem miłości, który mnie zapraszał, chociaż z moim usposobieniem wydawało mi się to szaleństwem. Z czasem zaczęłam łączyć różne fakty i dostrzegać Boże znaki, które towarzyszyły mi przez całe życie, doprowadzając ostatecznie do miejsca, gdzie dziś jestem − mówi. Dwadzieścia lat życia konsekrowanego potwierdza nieustanne poczucie bycia kochanym. W codzienności, która jest różna – zupełnie zwyczajna, czasem radosna, czasem smutna – zakonnica doświadcza miłości prawdziwej i pełnej. Zaczynając swoją przygodę z Jezusem, nie wiedziała, że w Bożych planach jest jej przyjazd do Polski i praca w domu dziecka. – Dostałam więcej, niż mogłabym nawet marzyć – podsumowuje s. Łucja Vania Soares Justiniano. 2 / 2 oceń artykuł